Soms voelt je werk nog beter dan je het al ervaarde: In beginsel leek het een normale vaststellingsovereenkomst bij een tweejaar ziekte dossier die ik in behandeling nam. Ik stuurde mijn bevindingen naar de werknemer in afwachting van een vervolg om de werkgever te kunnen benaderen. Alleen… het werd stil aan de kant van werknemer. Geen reactie, niets.

Gelukkig hebben we de telefoon nog. De werknemer vertelde me dat hij moeite had om alles te lezen, laat staan de juridische tekst van de vaststellingsovereenkomst te begrijpen. Ik heb de vaststellingsovereenkomst stapje voor stapje uitgelegd. Zoals vaak vond ook hij de hoogte van de vergoeding het belangrijkste. Dit keer om één reden die ik niet zag aankomen. Hij had een paar tia’s gehad en daar bovenop bleek hij uitgezaaide longkanker te hebben. Lang had hij niet meer te leven. En met dit bedrag ging hij nog mooie dingen doen in de korte tijd die hij hopelijk nog zou krijgen. Bedenktijd? Finale kwijting? Het boeide hem niet. ‘Mevrouw Lemckert, mag ik Linda zeggen, wat zou u doen? Ik heb geen bedenktijd meer. Ik vertrouw op uw kennis en kunde, dus zorg dat ik een mooi voorstel heb zodat ik nog wat mooie dingen kan ondernemen.’

Het werd stil aan mijn kant. Mijn taak was helder. Werkgever gebeld, situatie uitgelegd, overeenstemming bereikt, klaar.

Klaar? Op het moment dat ik werknemer bel dat partijen eruit zijn, is het weer even stil aan de lijn. Dan ineens: ‘Dank Linda, dank! Wat fijn dat je dit voor mij wilde doen. Moet ik nu denken: ‘Dit is gewoon mijn werk?’ Nee, het is een voorrecht om dit in mijn werk te mogen doen.

Blog van onze juriste Linda

juriste linda